بیماری های مشابه

نوس دپیگمنتوزوس (Nevus depigmentosus) که به عنوان نوس آکرومیکوس (nevus achromicus) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال مادرزادی شایع است که با هایپوپیگمانتاسیون (hypopigmentation) کانونی و غیرپیش‌رونده مشخص می‌شود و شکل و توزیع آن در طول زندگی ثابت می‌ماند، اگرچه اندازه آن معمولاً متناسب با رشد کلی بدن افزایش می‌یابد. نوس دپیگمنتوزوس معمولاً در بدو تولد (در 0.5% تا 1.25% از نوزادان) یا در سنین بسیار پایین، معمولاً قبل از 3 سالگی، ظاهر می‌شود. اگرچه گزارش‌هایی از بروز نوس دپیگمنتوزوس در سنین بالاتر دوران کودکی وجود دارد، اما به دلیل عدم تضاد رنگی در پوست نوزادانی که در معرض آفتاب قرار نگرفته‌اند، تعیین اینکه آیا ضایعات قبل از کشف وجود داشته‌اند یا نه، دشوار است.

نوس هالو که به عنوان نوس ساتون (Sutton nevus) یا ویتیلیگوی پیرنوییدی (perinevoid vitiligo) نیز شناخته می‌شود، نوعی نوس ملانوسیتی (melanocytic nevus) خوش‌خیم است که توسط یک حلقه محیطی بی‌رنگ احاطه شده است. باور بر این است که حلقه بی‌رنگ ناشی از پاسخ ایمنی موضعی ثانویه به ملانوسیت‌های (melanocytes) منطقه‌ای است.

هایپوملانوزیس ایتو (Hypomelanosis of Ito) که به آن بی‌قوامی پیگمانتاسیون بی‌رنگ (incontinentia pigmenti achromians) نیز گفته می‌شود، یک موجودیت مستقل نیست، بلکه تجلی حالات مختلف موزائیسم سوماتیک (somatic mosaicism) است که با "گرداب‌هایی" از لکه‌های پوست کم‌رنگ در پوست ظاهر می‌شود. ضایعات پوستی معمولاً در اوایل نوزادی بروز می‌کنند و در طول دوران کودکی و پس از آن بدون تغییر باقی می‌مانند.

نئوس آنمیکوس یک یافته پوستی است که با رنگ‌پریدگی موضعی پوست بدون بی‌نظمی در بافت به دلیل حساسیت موضعی مادرزادی عروق پوستی به کاتکول‌آمین‌ها (catecholamines) مشخص می‌شود. انقباض عروقی و رنگ‌پریدگی ناشی از آن در پوست تحت تأثیر، شبیه به کاهش رنگدانه (hypopigmentation) است، اما این تغییر معمولاً مادرزادی، هیچ‌گونه تغییر رنگدانه‌ای ندارد. نئوس آنمیکوس معمولاً در ناحیه تنه مشاهده می‌شود، اما ضایعاتی در صورت و اندام‌ها نیز مشاهده شده است. این وضعیت معمولاً در بدو تولد یا اوایل کودکی تشخیص داده می‌شود، اما به دلیل اینکه اغلب ظریف و بدون علامت است، معمولاً به‌عنوان یک یافته تصادفی و مجزا شناسایی می‌شود.

پبالیسم (Piebaldism) یک اختلال نادر در توسعه و مهاجرت ملانوسیت‌ها (melanocyte) در دوران جنینی است. این اختلال به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسد و ممکن است با جهش‌هایی در ژن‌های KIT یا SNAI2 مرتبط باشد. همانند بسیاری از شرایط ژنتیکی، جهش‌های جدیدی در گروه‌های قومی خاص شناسایی شده‌اند و اثر بنیان‌گذار (founder effect) ممکن است در برخی کشورها وجود داشته باشد.

ویتیلیگو (Vitiligo) یک اختلال رنگدانه‌ای اکتسابی است که با از دست رفتن ملانوسیت‌ها (Melanocytes) شناخته می‌شود. ویتیلیگو می‌تواند در هر زمانی از تولد تا بزرگسالی ظاهر شود، اما اکثر بیماران قبل از دهه سوم زندگی خود به این بیماری مبتلا می‌شوند. سابقه خانوادگی ویتیلیگو در ۳۰٪ تا ۴۰٪ موارد مشاهده می‌شود. بروز این بیماری در نوزادی نادر است و ویتیلیگوی مادرزادی که در زمان تولد ظاهر می‌شود حتی نادرتر است.

آنژیوفیبروم پوستی اصطلاحی است که به مجموعه‌ای از ضایعات پوستی اشاره دارد، شامل آنژیوفیبروم‌ها یا "آدنوم سباسئوم" در بیماری توبروز اسکلروزیس (Tuberous Sclerosis یا TS)، پاپول‌های فیبری صورت، پاپول‌های مرواریدی آلت تناسلی و فیبروکراتوم‌های اکرال.

کراتوز پیلاریس (Keratosis pilaris) یک وضعیت پوستی بسیار شایع است که به دلیل تجمع کراتین در منافذ فولیکول‌های مو ایجاد می‌شود. این وضعیت معمولاً در دو سال اول زندگی ظاهر می‌شود و نواحی متأثر شامل گونه‌ها، بازوهای بالایی و/یا ران‌ها است. کراتوز پیلاریس در افرادی که درگیر درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis) هستند، بیشتر دیده می‌شود. آب و هوای خشک زمستانی و رطوبت کم معمولاً این وضعیت را تشدید می‌کنند.

بر روی صورت نوزادان ممکن است آکنه‌ای (Baby Acne یا Neonatal Acne) ایجاد شود که شبیه آکنه‌ای است که معمولاً در نوجوانان دیده می‌شود. اگرچه علت آکنه نوزاد ناشناخته است، اما ممکن است در نتیجه هورمون های مادر یا نوزاد (آندروژن) غدد تحریک کننده در صورت برای تولید روغن یا سبوم باشد. آکنه نوزاد اساساً به 2 گروه تقسیم می شود: آکنه نوزادی که نوزادان را در ماه اول زندگی خود مبتلا می کند و آکنه نوزادی که معمولاً نوزادان 3 تا 16 ماهه را تحت تاثیر قرار می دهد. آکنه نوزادی معمولاً در عرض 3 ماه خود به خود برطرف می شود. تشخیص آکنه نوزاد، راه های درمان آکنه نوزاد، راه های خودمراقبتی آکنه نوزاد

این خلاصه به بررسی آکنه در نوزادان می‌پردازد. آکنه در نوزادان تازه متولد شده و آکنه ولگاریس (acne vulgaris) در بزرگسالان و کودکان به صورت جداگانه بررسی می‌شوند.

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. همانژیوم نوزادی رشد شایع رگ های خونی است که اندکی پس از تولد ظاهر می شود و در طول سال اول زندگی به سرعت رشد می کند. آنها معمولاً خود به خود بهبود می یابند، در چند سال آینده کوچک می شوند و صاف تر می شوند. در نهایت همانژیوم به طور کامل برطرف می شود یا ممکن است فقط برخی از رگ های خونی یا مقداری زخم بر روی پوست باقی بماند. بیشتر همانژیوم ها فقط پوست را درگیر می کنند، اما در کودکان مبتلا به همانژیوم های متعدد ممکن است ضایعات داخلی مرتبط با کبد، ریه ها یا سایر اندام های داخلی را درگیر شوند. این همانژیوم ها ماهیت جدی تری دارند و معمولاً نیاز به پیگیری دقیق توسط پزشک متخصص کودک شما دارند. راه های تشخیص همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های درمان همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)، راه های مراقبتی همانژیوم توت فرنگی (همانژیوم نوزادی)

سندرم هانتر (Hunter syndrome) که به نام موکوپلی‌ساکاریدوزیس نوع II یا MPS II نیز شناخته می‌شود، یک بیماری ذخیره‌ای لیزوزومی وابسته به کروموزوم X است که به دلیل کمبود آنزیم ایدورونات-۲-سولفاتاز (iduronate-2-sulfatase) رخ می‌دهد. این کمبود منجر به تجمع هپاران سولفات و درماتان سولفات در اندام‌های مختلف می‌شود. این اختلال نادر بوده و شیوع آن حدود ۱ در ۱۷۰٬۰۰۰ تولد زنده تخمین زده می‌شود. میزان بروز این بیماری در جمعیت‌های یهودیان اشکنازی و سفاردی بالاتر است. سندرم هانتر عمدتاً مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما در زنان نیز توصیف شده است که اغلب به دلیل غیرفعال‌سازی غیرمتوازن کروموزوم X اتفاق می‌افتد.

هامارتوم‌های مادرزادی عضله صاف در دوران جنینی شکل می‌گیرند و با تکثیر موضعی دسته‌های عضله صاف در درم که موهای ولوس (vellus) روی آن قرار دارند، مشخص می‌شوند. این هامارتوم‌ها ممکن است در زمان تولد یا در اوایل نوزادی مشاهده شوند. هیچ علائم سیستمیک وجود ندارد. شیوع تخمینی آن ۱ در هر ۲۶۰۰ تولد است و اندکی در مردان بیشتر دیده می‌شود.

لئوومیوم‌های پوستی (Cutaneous Leiomyomas) تومورهای خوش‌خیم هستند که از عضله صاف منشأ می‌گیرند. بر اساس منشأ عضله صاف، این تومورها به سه زیرگروه تقسیم می‌شوند:

تومورهای نوروفیبرومای پلکس‌فرم (Plexiform Neurofibromas - PNF) تومورهای خوش‌خیمی هستند که از سلول‌های غلاف عصبی منشأ می‌گیرند. این تومورها در طول عصب رشد می‌کنند و اغلب چندین شاخه را درگیر می‌سازند. PNF احتمالاً منشأ مادرزادی دارند اما برای چندین سال، به‌طور بالینی ظاهر نمی‌شوند و معمولاً بین سنین ۳ تا ۵ سالگی بروز می‌کنند، اگرچه شروع آن‌ها بعد از تولد و در بزرگسالی نیز گزارش شده است. ضایعات منفرد ممکن است نتیجه موزائیسم ژن NF1 یا از دست دادن هتروزیگوسیتی باشند.

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

نوع اول نئوپلازی‌های متعدد غدد درون‌ریز (Multiple Endocrine Neoplasia type 1 یا MEN1)، که به عنوان سندرم ورمر (Wermer syndrome) نیز شناخته می‌شود (و پیش‌تر به عنوان آدنوم‌های متعدد غدد درون‌ریز و آدنوماتوزیس متعدد غدد درون‌ریز شناخته می‌شد)، یک اختلال غدد درون‌ریز با وراثت اتوزومال غالب است که با آدنوم‌های هیپوفیز، آدنوم‌های آدرنال، تومورهای غدد درون‌ریز پانکراس (Pancreatic Endocrine Tumors یا PETs) و هیپرپاراتیروئیدیسم ثانویه به دلیل هایپرپلازی پاراتیروئید همراه است. همچنین، کارسینوئیدهای بخش پیشین روده (کارسینوئیدهای برونشیال، تیموسی و معده‌ای) در MEN1 مشاهده می‌شوند. جهش در ژن MEN1 واقع بر کروموزوم 11q13 عامل ایجاد MEN1 است. تقریباً یک‌چهارم بیماران MEN1 سابقه خانوادگی از بیماری ندارند و آزمایش ژنتیکی برای ژن MEN1 همیشه نتیجه مثبت نمی‌دهد.